ZOR SEVDİĞİMİZDEN DEĞİL, HEP KORKTUĞUMUZDAN!

Kabul etmek istemediğimiz şeyler için sessiz kalmaz mıyız? Bazı şeyleri kaybetmekten korktuğumuz için herşey yolunday-mış gibi davranmaz mıyız?  Arkaya atıp, herşey mükemmel, herşey olması gerektiği gibi deyip geçmez miyiz?

Aslında ne varsa kaçtığımız, konuşamadığımız hepsi kaybetmeye korktuğumuzdandır. Maalesef! Çünkü çoktan o düşünceye, o hisse bağlanmışızdır ve o olmazsa mutsuz olacağımızı düşünürüz. İşte bundandır hep bazı şeyleri açığa vurmaktan kaçışımız.

Aslında bir tarafımız (aklımız) yanar tutuşur hislerimizin dillenmesi için ama bir tarafımız (kalbimiz) hep engeller onu, her zaman! Susturur, bastırır. Çünkü aklı da yöneten kalptir, o yüzden eli kolu bağlanır birçok kez aklın. Sürükler de sürükler seni bir bilinmeze doğru!

Hırpalar, ağlatır, yarayı deştikçe deşer, durmaz, bitirmeden aynı boşluğa sürükler ama o hissi seversin. Aşk dersin, sevgi dersin, sadakat dersin, bağlılık dersin ama gerçeği hiç göremezsin, hiç! Çünkü o hislerin hepsi gözüne kara bir perde çekmiştir, gerçeği bir türlü göremezsin.

Avunursun hep, avutur o soyut hiçbir tutanağı olmayan hisler doğruyu yaptığına dair. Ama aslında bunların hiçbirinde ne doğru vardır, ne mantık.

O yüzden aşk, akıl işi değildir. O yüzden aşık olmadan önce, sevmeden önce şunu sor kendine; “Sonunda öyle ya da böyle üzüleceksin, buna hazır mısın?”. Ne adım atarsan at, nasıl davranırsan davran, ister içinden geldiği gibi ister sinsice, sonunda üzüleceğini bil!

Çünkü mutlu aşk yok, mutlu sevgi yok, mutlu son da yok! Sadece aklının kabul ettirdiği onca yanlıştan sonra sığındığın, kabullendiğin biri var, bunu sakın unutma!

Ama tüm bunların en ağırı da bir kez olsun kalbinizi dinleyip, sonunda aklınıza mahçup olmaktır. “Sadece bir kez mi?” diye hayıflanırsınız her okuduğunuzda, maalesef bir kez de değildir. Birçok kez aynı şeyi yapar, aynı pişmanlığı duyarız. Ama kalbin sonsuz kredisi vardır aklımızda…