Hi Guys! Sorry Guys!

Keep Calm guys, sorun bende! (Dikkat! Bu yazı biraz uzundur!”

Yeni yeni hayatımı düzene koyma çalışmalarına başladım. Bu aşamada önce tüm rafları deştim bir başak kızı olarak, büyük bir özveri ile herşeyi döktüm önüme, iyisiyle kötüsüyle.

Çıkış noktam, tam da odamın artık çok dağılıp, eşyaların beni boğması gibi, sorunların artık üstesinden kalkamayıp, düşüncelere boğulmamdı.

İyi, kötü ne varsa deştim önüme aklımı da kalbimi de koydum önüme. Herşeyi, tüm herşeyimi yüzleştirdim.

Uzun bir süreç oldu, zorlu oldu, yıprattı zaman zaman dağıttı ama sorunu buldum. Malum benim zaten hep sorunum kendimle ama bu defa gerçekten sorunun ve hatanın birçoğu bendeydi.

Hepimizin hayatlarında ya güçlenerek çıktığı ya da yıldığı bir köşeye çekildiği karşılaşmalar olur. Benimde olmuştu. Daha çocuk yaşlarda toplamayı, çıkarmayı öğrendikten hemen sonra aşkı öğrenmiştim. İşte benim bundan sonraki 15 seneyi etkileyecek karşılaşmam-mış o!

Bugün daha yeni anlıyorum. Kısacası jeton bende köşeli filan deil bildiğimiz bir kaya parçasıymış. Hazmı da geçişi de zor olan.

İtiraf etmişim ve ardından bir hayalet muammelesi görmüşüm. Sonuç olarak bu da bende bir kişisel kodlamaya neden olmuş; ” O kadar çirkinim ki, kimse beni görmek istemiyor”…

Tam da bu olaydan sonra ben, hiçbir erkeğin beni beğenmeyeceğini kodladığım için tüm karşı cinse onlardanmışım gibi davranmış ve konuşmuşum. Zamanla bir kız olduğumu da unutmuşum.

Bir zaman sonra herşey değiştikten sonra, ben artık tamamen ben olduktan sonra karşıma çıkan hiçbir erkeğin benden hoşlanabileceğini aklımın ucundan dahi geçirmemişim.

Bunu en son bu sene yaşadığım olayla daha iyi anladım. Yaklaşmak isteyen, beğenisini dile getiren tüm karşı cinslerimizin, erkeklerimizin yanlarında önceleri içime kapanmış, sonrasında ortaya karışık kebap tadında ne olduğu belli olmayan diyaloglara girmişim. Doğal olarak bu da onlarda önce bir şaşkınlık, daha sonra gurur kırıcı hareketlere sebep olmuş. Hatta burnu büyük, neydi ne oldu sorusunu bile sordurmuş. Annemle o kadar uzun tartışmalara girmiş olsam da, demek ki, bir müsibet, bir nasihat yine doğru çıktı arkadaşlar. İnsan denemeden gram ders almıyor hayattan.

Neyse ki, sonunda deştiğim ne kadar şey varsa toparladım. Kendime geldim. Hatalarımı anladım. Deyim yerindeyse artık önümdeki maçlara bakıyorum ve “I want to see the front, not the back!” diyor mottoyu da böyle bağlıyorum.

Kızlar, kızlarımız aman siz siz olun benim yaptığım hatayı yapmayın, gururunuzla ve hayallerinizle oynayan bir gargameli sallamayın. Şirinler gibi hayatınıza hep bir pembe pencereden bakmayı unutmayın, her karşılaşmada yere yığılmayın! Aksine daha güçlü kalkmak için tüm kuvvetinizi buna harcayın, boş boş umutsuz düşünmeye değil!

Özetle: Hi guys, sorry guys=)