AŞAĞILIK…

Hayatımın bazı zamanlarında, böyle kendini aşağılık, değersiz, kafası çalışmayan ve işe yaramaz biri gibi hissettiğim bir hal gelir…

Adeta tükenmiş gibi hissederim. İçimden, bir cesaret gelir kalkmaya yerimden ama kalkmaz bedenim. Enerjisizlik, sürekli uyku hali ve bir insanı, insan yapmanın dışında daha çok bir hayalete benzemesini sağlayan her ne varsa, hepsi olur!

Sanki her yerim uyuşmuş gibi, dalar dalar giderim. Olur olmadık yerlerde ağlar, gözlerim dolar.  Gülerken ağlayabilir, ağlarken gülebilirim. Sürekli uyumak ister, sürekli susmak isterim. Kısık sesli bir müzik dışında hiçbir sesin olmadığı evimden hiç çıkmak istemem! Öylece yatmak, tavana bakmak çok iyi gelir. Ta ki dışarı çıkana kadar…

Dışarı çıktığımda da eve girmek istemem, o anlar hiç bitsin, bu halime hiç dönmeyeyim isterim.

Bunu anlattığım bazıları, bunun depresyon olduğunu söylediler, ama öyle birşey de değil. Yani depresyon böyle birşey olmasa gerek… Sanki içimdeki canlı bir kızı içeri hapsetmiş olmanın suçluluğunu ve tereddütlerini yaşıyorum. Aklımın hayır dediği şeye kalbim evet diyor. Yapmak istediğim şeyleri birkaç dakika sonra hiç yapmak istemiyorum. Bu kararsızlıklar beni daha çok dibe çekiyor. İçinden çıkılmaz bir girdabın içinde sürükleniyorum.

İnanın çok yorucu!
Ben niye böyleyim?
Niye kendini göklere çıkaran, vazgeçilmez ve ne kadar mükemmel olduğunu her an anlatan biri olamıyorum?
Niye omuzlarım sürekli düşük, kendinden emin olmadan bir hayat yaşıyorum?

Ben niye böyleyim?

Bilmiyorum!

Ama ben böyle değildim. Bundan birkaç hatta tahmini 2-3 sene öncesine kadar, bir söyler, on gülerdim, evden kaçar, endişem, derdim telaşım yoktu. Hayata ve kendime bu kadar negatif bakmazdım.

Her geçen gün daha da bir değişik oluyorum. Ve bu çevremdeki herkesi olumsuz ve kötü yönde etkiliyor. Onlara zarar vermeyeceğim diye kasarken herşeyi daha çok elime yüzüme bulaştırıyorum.

Ben neden böyle oldum, bilmiyorum!

Sizce ne yapmalıyım?