ANNE BEN ŞEHİR EFSANESİ OLDUM!

Geçtiğimiz hafta yaşadığım yer yer trajik, yer yer komik, bir anımı paylaşacağım, tabii ki Müge farkıyla=)

Yanlış anlaşılma olmasın bu muhabbet 20 dakika içinde geçti!

Hangi gündü hatırlayamıyorum ama geçtiğimiz hafta bir gün işe gideceğim, kısa bir mesafe de taksi kullanmam gerekti. Çok kullanmam ve binmeden önce de kılı kırk yararım. Bir de bu titizliğime rağmen öyle yerlerde beklerim ki, özenle seçmişim gibi taksi maksi olmaz. Mecburen geçene razı olmak zorunda kalırım. Tesadüfen aradan bir taksi sıyrılıverdi. İçinde temiz yüzlü 50’li yaşlarda bir amca vardı. El kaldırdım, kaldırıma yanaştı. Bir de mağlum, sabah karmaşası… O hengame içerisinde ön camına eğilip;

“Kısa mesafe Kanyon’a gideceğim, götürür müsünüz?” dedim,
“Ne duruyorsun, atla kızım” dedi amca gülümseyerek.

Bindiğim gibi “benim arabam misafirim nereye isterse oraya gider, ne demek götürür müsünüz?” dedi.
“Ama herkes sizin gibi değil. Götürmek istemiyorlar”
Kahkahalarla güldü; “Boşver sen onları, ben onlardan değilim” dedi ve muhabbete girdi.

“Eee okuyor musun? Çalışıyor musun?”
“Ooo okul çoktan bitti, 2 sene oldu, çalışıyorum amca”
“Oh maşallah, ne çıktın?”
“Yani bizim bölümden birşey çıkılmıyor. Uluslararası İlişkileri bitirdim ama editörlük yapıyorum”
“İyi kafa patlatmışsın, siyaset filan. Keşke baştan daha kolay birşey okuyaydın. Ne yordun kendini”
“Haklısın amca ama işte o zaman böyle düşünemedim”

Tabii bu sırada mesafe kısa olunca amcaya detaylı olarak aslında bunu okumuş olmamın mucize olduğunu, babamla yaşadıklarımızı anlatmam pek mümkün değildi.

Asıl olay zaten bundan sonra koptu.

“Hadi bakalım, işine eline almışsın, altın bileziğin var. Peki şey durumları nasıl?”
“Ne durumları amca?”
Soruyu ne kadar anlamazlıktan gelsem de, amca ısrarlı bir şekilde, bizlere özgü işaret dili desteğiyle sorusunu yineledi.

İki elinin işaret parmaklarını birbirine sürterek “Gönül işleri” dedi.

“Sorma amca ya…”
“Yok mu?”
“Yok”
“Ee kızım kaç yaşına gelmişsin? Kaç yaşındasın?”
“25”
“Aaa zamanı gelmiş artık. Hiç olmadı mı, okulda da mı bulamadın?”
“Bulamadım, ya, hiç olmadı amca”

Taksici amca benim için çok üzüldü. Bir an sessizlik oldu.

Sonra…
“Olsun be kızım, herşeyden önce Allah’tan hayırlısını iste. Hayırlısı olsun. He bir de çocuğa iyi bak, iyisini seç aman, bak akıllı bir kıza benziyorsun”
“Amin amca da bu saatten sonra çok seçmesem iyi olur” dedim.  Amca kahkayı bastı.

“Dur, bak öyle deme. Benim ablam vardı, erken vefat etti. Evlenemeden gitti kadıncağız, Parlak’tı adı”

Amca öyle deyince, beni bi soğuk ter bastı. Zihnimde ölü gelin efsanesi canlandı. Bir tuhaf oldum. Ama amca o kadar hevesli anlatıyordu ki, dikkatimi toparlayıp döndüm.

“Ablam, çok seçiciydi. Her istemeye gelene deli taklidi yapardı. Ben de o zaman memlekette değildim… ”
“Sözünü kesiyorum amca memleket neresi?”
“Sivas, sen nerelisin?”
“Baba antepli, anne bursalı. İki tarafı da ayırmam”
“Kebap cennetlerinden yani…”
“Aynen öyle…”
“Neyse bu ablama babam çok üzülürdü, babalar ve kızları bilirsin…
İçim cız ederek; “Bilirim…” dedim.
“Babam arar, ablanla konuş oğlum, artık evlensin, bahane bulmasın derdi. Ama ablam çok cazgırdı. Her gelene beni almayın, ben size iyi gelmem, deliyim ben derdi. Evlenemeden de gitti.”

Aslında tabii burada amca inceden “artık armudun sapı, üzümün çöpü deme” mesajını veriyordu. Mesaj yerine çok sağlam ulaştı. Bir de sağolsun afyonum patladı. Uyku muyku kalır mı, uyku tutmadı o gece beni:)

Eve geldiğimde anneme anlattım, o da kahkahalarla güldü.
“Anne sanırım şehir efsanesi oldum ben” dedim. Daha çok güldü.
Gece Parlak Abla aklıma geldikçe, sinirlerim bozuldu güldüm, düşündüm, güldüm, düşündüm…
Derken uyumuşum.

Kısacası sanırım ben şehir efsanesi olma yolunda sağlam adımlarla ilerliyorum.
Yoksa Truman ben miyim?
Niye hep böyle tuhaf şeyler yaşıyorum, bilemedim=)

Şehir Efsanesi TruMüge’den sevgiler…

İyi Pazarlar, İyi Haftalar olsun herkese…