Aşk, yürekten dilersen eğer, seninledir, unutma!
“Hayatımda neden kimse yok?”
“Sanırım aşktan yana şansım yok!”
Ve türevleri cümleler kurarız zaman zaman, tıpkı hayat ile ilgili kurduğumuz gibi.
“Neden?” ve “Niye?”
Yalnızlığımızı bağlayacağımız bahanelerin, hareket noktaları.
Evet, bu zamana kadar dönem dönem bende bunu çok kez kendime sordum, oturdum düşündüm, türlü türlü bahaneler aradım kendime.
Kısacası sorunu hep kendimde aradım. Aslında sorun ne bende, ne aşkta, ne de başka birşeyde!
Sorun bizlere aşkla ilgili, sevgi, evlilik ve karşı cinsle olan her türlü ilişki de aşılanmak istenen!
Tek bir hikaye olmalıymışçasına, tipik bir kadın, tipik bir erkek olmalıymışçasına büyütüldük!
Herkesin hikayesinin aynı olması gerekiyormuş ya…
Tanışırlar, çıkarlar evlenirler…
Neden belki onlara iyi gelecek olan 5 ay çıkıp evlenmeleri, belki 10 ay nişanlı kalmaları…
Neden hepsi tek düze, bir tarihsel sistem süreci içinde ilerlemek zorunda?
Görücü usulü ile evlenmenin neresi iğrenç?
Evet, belirli bazı gelenekleri yadsımadan, hepimiz farklı hikayeler yazabiliriz.
İlla okulda, işte tanışmak zorunda değiliz ki…
Metroda, otobüste, uçakta, parkta da tanışabiliriz…
Bizler, farkında olmadan, aslında hiç müdahale edemeyeceğimiz, ne yaparsak yapalım değiştiremeyeceğimiz, bir alana taaruza kalkmışız!
Hislerimize!
Sonra düşündüm, ben böyle, yani bu kadar katı kuralları olan biri değilim.
Klişelere pek inanmam…
Peki, bendeki sorun neden kaynaklanıyordu?
Maymun iştah!
Ne istediğini bilmemek, kimi istediğini bilmemek!
Ve sonuç olarak her akşam yattığında dileyeceğin birinin olmaması?
Sizce de öyle değil mi?
Tüm bunları düşünürken, aslında ben çok yakınlarım dışında, çevremdeki insanları tanımadığımı farkettim. Tanımadığımı derken, onların düşüncelerinden öte kalplerine inecek kadar hiçbir iletişim kurmadığımı.
Bazen gözlemlemek ve konuşmaktan çok daha ötedir, karşındakinin hislerini anlamak,
Unutmuşum, seneledir…
Böyle olmaması gerekirdi aslında!
İnsanların duygularından, hissettiklerinden çok uzakta bir yerlerde, kendime izole bir hayat kurduğumu farkettim!
Aynı zamanda, kendi kalbimden ve hissettiklerimden de çok uzak bir hayat…
Belki, kendini korumak için bir kalkan diyeceksiniz, belki hissizlik, belki ukalalık, belki de bencillik…
Evet, aslında aşk budur,
İnsanların etiketlerinden, düşüncelerinden ve onun sonradan kazandıklarından önce, doğdukları hislerle tanıyabilmek…
Ama önce kendi hislerini tanıyabilmek, kendine aşık olabilmek!
Ne dersiniz?
Sevgiler,
Müge…
