Kapıları kitlemiş,
Anahtarları bulamayacağım bir kenara atmıştım,
bir daha açmayayım diye…
”Ne çıkacak” tım , “Ne de biri girecek!” ti…
Senelerce kendi kendime var olmaya alışmışken,
Kimsenin ne dediği hiç umrumda değilken,
Kendi kendime yetebilirken,
Senelerce “böyle mutluyum” diye geçinirken,
Kapı çaldı!
Tenezzül etmedim,
Bir daha çaldı,
Kıpırdadım…
Ve bir daha,
Kalktım!
Nereden esipte, dağın başında kimsenin olmadığı bir yerde beni buldu?
Kimdi bu?
Ya acil bir şeyse?
“Bekle” dedim,
“Anahtarlar yok”,
“Birlikte açalım, yardım edeyim sana” dedi.
Kalbimde bir ferahlama, yüzümde bir gülümseme, içimde bir umut ışığı…
Kararlıydı ses tonu,
İddialıydı,
“Beni insan içine çıkaracak cesaretim o” dedim içimden.
Zorlamaya başladık kapıyı,
O bir yandan, ben bir yandan…
Bir deneme, iki deneme, üç derken açıldı kapı,
Gözlerindeki sıcaklık, gülümsemesindeki içtenlik,
Beni yeniden hayata bağlamaya yetmişti.
Nereden düşmüştü ki bu prens, kapıma?
Nereden çıkarmışlardı ki karşıma?
İçeri buyur ettim, “Gelmeyeyim” dedi.
Konuşmadan, öylece bekledik kapıda saatlerce, birbirimize baktık.
”Kapı açık kalsın ben geleceğim” dedi…
O günden beri ne gelen var, ne giden…
Ey Prens!
Niye bozdun tüm düzenimi?
Neden onca sene sonra çıktın karşıma?
Madem emin değilsin, bir şeye ihtiyacın yok,
Neden geldin?
Neden çabaladık o kapı için?
Neden Prens?
Neden?
Neden?
…
..
.
Onlarca neden…
Ama nereden bileceksin ki yaşadıklarımı, nereden bileceksin sen, ben neler yaşayıp oraya kaçıp kapattım kendimi. Bilseydin eğer acıyı,
Bilseydin kalp sancısını,
Bilseydin eğer, rahatsız edip kaçmazdın.
Bilseydin eğer çabalamaz, bakar geçerdin.
Bilseydin eğer bakmazdın yüzüme,
Gülmezdin öyle içten!
Sen bilmezsin Prens!
Gelme ama yine,
Kapım artık daha sağlam eskisinden,
Yerimden kalkmam!
Kalkıp tenezzül etmem,
Ne ses veririm, ne bir samimi bakış,
Ne de içten bir gülüş…
Gelme Prens,
Gelme yokum ben evde!
