Ben büyüyünce… Ne hayal ettim, ne oldum?

Hayat tuhaf tesadüfler üzerine kurulu derler. Hiç inanmam! Hayat boyunca yürüdüğümüz yolların hepsi bizleri olacağımız şeye doğru götürür…

Kendimi bildim bileli her zaman elimden düşürmediğim tek şey, kağıt ve kalem olmuştur. Güzel olması, desenli olması çok önemli değildir. Yeterki üzerine karalayabileceğim malzemelerim olsun yeter. Daha elime ilk kalem kağıdı aldığımdan beri kıyafet çizerim. İlk çizdiklerime ara ara bakarım, o kadar komik görünürler ki…

İlkokul öğretmenimiz Zekiye Çınar her sene sonunda bizlere ne olmak istediğimizi sorarlardı, benim tek hayalim “Mimar” olmaktı. O zamanlar sürekli kıyafet çizip, mimar olmayı istemem tuhaf gelmiyordu. Fakat çok net hatırladığım tek birşey var; herkesin sorduğu şu soru: “Nereden aklına geliyor bu değişik kıyafetler?” Çizdiklerimi Haute Couture diyorlardı ama ben daha onun ne olduğunu bile bilemeyecek yaşta, bu terimlere çok uzaktım.

Onlara verdiğim cevap “Bilmiyorum” du!

Aslında biliyordum.

Onları çizerken kendimi sahnede hayal ederdim ve ne giymek istiyorsam onu çizerdim. Parlak sahne ya da kamera ışıklarının önünde şarkı söylerken ve dans ederken giymek istediklerimi çizerdim.

Okuldan eve gitmeyi iple çekerdim. Bir an önce odama çekilsem de, video klipler, sahne gösterileri, danslar ve kıyafetler hayal etsem diye…

Daha sonra ortaokul yıllarıma kıyafet tasarmlarıma, şarkı sözü yazmakta eklendi. Kendimce birşeyler yazıyor, besteliyor, dans hazırlıyor ve hayallerimde uzun metrajlı klipler çekiyordum.

Buna rağmen gizliden gizliye hala odaya kapanır, şarkı söyler, dans ederim sanki karşımda milyonlar varmışçasına. Hala o hayallerim, kalem kağıdı elime aldığım ilk gün kadar canlı…

Ama bundan ne herşeyimi bilen annemin ne de en yakın arkadaşlarımın haberi yok. Kimseye söyleyemedim, 10 küsür senelik kocaman hayal dünyamı kimseye açamadım, utandım!

Ta ki bir gün Oscar törenini izlerken annemin yanında bir anda ağzımdan şu sözler dökülüverdi; “Bir gün bende o kırmızı halı üzerinde olucam…”

Annem önce bir tebessüm etti, sonra gerçekten hiç beklemediğim bir tepki verdi; “Her zaman büyük hayaller kurmalı, neden olmasın?”

Şaşırdım!

Çünkü insan böyle bir cümle karşısında cevap olarak “Ne alaka, deli misin sen?” gibi birşey bekliyor.

Yani anlayacağınız benim hayal dünyam bir umman!

İki kere şarkı söylemişliğim var sahnede. Ama kendimi o zamanlarda mutlu ve huzurlu hissettiğim kadar hiçbir yerde hissetmedim. Sanki o insan ben değildim. Beyonce, içinde sahnede ortaya çıkan bir kadın olduğunu söyler “Sasha Fierce” der ona. Evet, benim içimde de kabuğunu kırıp, dışarı çıkmayı bekleyen bambaşka biri var. Hissediyorum ama ona izin veremiyorum.

Bakarsınız belki bir gün ortaya çıkar ve hep birlikte bu yazıyı konuşur, bu günleri anarız…

Hayatın, bizlere neler getireceğini, ne süprizler hazırladığını hiçbir zaman bilemeyiz.

Walt Disney der ki;
“Tüm hayallerimiz gerçek olabilir. Yeterki içimizde onları gerçekleştirebilecek cesaretimiz olsun…”

Ben o cesaretin, hayallerimi de peşine takıp beni ele geçirmesini bekliyorum…

Belki bugün, belki 3 sene sonra, belki de 10 sene sonra… Ama hiç olmayacağını düşünmüyorum!

Benim gibi büyük hayal eden ve bunun bir yanlarından saçmalık olduğunu düşünenlere geliyor…

“Hiçbir zaman küçük hayaller kurmayın, onların kalbinizi yerinden oynatacak gücü yoktur!” 
Goethe…

İyi Geceler,

Her zaman dediğim gibi Keep Dreamin’…

Müge The Dreamer=)