Beni bu hale bitmek bilmeyen kış getirdi…

Uzun süren kış sayesinde brain-storm mode on! Resimdeki gibi bir yerde olduğunuzu bir düşünsenize…

Bazen herşeyden sıkılıp, hayatımı rölantiye almak istiyor, nadasa çekilme ihtiyacı duyuyorum. Hiçbir şey yapmadan, hayal dahi kurmadan sadece düşünmek istiyorum. Yapıyorum da…

Uzun uzun düşünüyorum; hatalarımı, yanlışlarımı, başarılarımı, başarısızlıklarımı, kırgınlıklarımı vs. Kısacası bir detoks gibi bir şey oluyor. Genellikle bu kış aylarında geliyor. Aniden, herşey yolunda giderken hiç beklemediğim bir anda bastırıyor. Bir eksiklik hissediyorum. Olmamışlık var bir yerlerde ama nerede? Cevabı da yok.

Gözlerimi kapatıp, ileri bir zamanda bambaşka bir yerde açmak istiyorum. Her neyse o içimi kemirip beni rahatsız eden, bir an evvel geçsin istiyorum. Sanki okyanusta kürek çekiyor gibiyim, bir boşlukta hareket ediyor gibiyim. Hissizlik ve vurdumduymazlık had safhada oluyor.

Belki yalnız değilimdir diye düşünüyorum. Bu karabasan gibi bir şey. Hani birşeyler yapmak istiyorsun ama kendinde o gücü bulamıyorsun. Bu durum, yetersiz, mutsuz ve umutsuz hissettiriyor. Göz yaşlarım nedensiz bir iki damlıyor.

Öyle bir isteksizlik yaşıyorum ki, bilenler bilirler çok konuşurum, konuşmak ne kelime sadece evet ve hayır diyebiliyorum. Beni son zamanlarda gören “herkes sende birşey var, çok durgunsun” diyor. Halbuki ben böyle değildim.

Kahkahalarım kilometrelerce öteden duyulur, çenem kopana kadar konuşurdum. Ama neredeee…

Moral desen, moralden eser yok.

Kaçmak istiyorum. Kimsenin olmadığı, sadece doğa seslerinin olduğu, insanlardan uzak deniz kenarında bir yere…

Resimdeki gibi bir sabaha kalkmak elimde kahvem, fonda Joy Fm müzikleri ile denizi seyretmek gün doğumundan gün batımına kadar. Akşam olunca elimdeki kahveyi bırakıp, elime şarabımı alıp hayallerden hayal beğenmek istiyorum. Şarap değil, deniz kokusu sarhoş etsin istiyorum.

P.S: Artık yaz gelsin, yoksa bu kötü havalar beni daha da bunalıma sokucak…