MAALESEF HATIRLIYORUM…

Aklıma engel olamıyorum, arındıramıyorum senden…

Bazı insanlar vardır, sırf onları hatırlamamak uğruna şarkılardan, filmlerden, sözlerden, isimlerden kısacası hayattan kaçarsın. Ama ne olursa olsun kader, bir şekilde hatırlatır onu sana. Bir afişte ismini görürsün, birinden onu duyarsın. Kaçamazsın ondan ve anılarından, nereye gitsende ne yapsanda nafile sen onu unutmak istemedikçe unutmazsın. O yada hayat değil peşini bırakmayan, sana bu kadar yükü taşıttıran, kalbini bu kadar yoran sensindir aslında.

Nasıl ki en sevdiğin, o kirli, yırtık ve eski bir tişörtü atmadıysan onu da atamazsın. Yapamazsın. Onu unutmaktan korkarsın. O bir nevi tutunduğun dal olmuştur. Onun öncesini hatırlamaz, onsuzluğun adını bile anmazsın. Varsın yanında olmasın ama aklının bir ucunda olsun, uzaklardan da olsa birileri onu sana anlatsın. Duymak istemezsin ismini, sinirlenirsin o an belki ama bir yandan da tuhaf bir şekilde kendini huzurlu ve güvende hissedersin.  Her yeni gün yeni bir umut yeşerir içinde onunla birlikte yaşayabileceklerin, kaldığın yerden devam edebileceğin sahneler geçer gözünün önünden. Belirli belirsiz gülersin,  bazen ağlarsın özlem çoktur, kaldıramayacağından fazla. Yine sinirlenir, söversin hayata. Daha sonra kendini sakinleştirmeye çalışırsın.

Dalgınsındır hep, hiçbir yere sığmaz, hiçbir yerde uzun kalamaz, huzur bulamazsın. Dar gelir her yer. Onu hatırlatan herhangi bir ipucu yeter hayattan kopman için. Maalesef hatırlarsın, kendine kızarsın, yediremezsin, susarsın… Yine o gelir aklına sakinleşirsin.

Onu hatırlıyorsun, her yerin uyuşuyor. Nefesinin farkında değilsin. Sen başka bir yerde ve zamanda onunlasın. Gördüğün şey her ne ise uyanamıyorsun. Çok mutlusun, belki de onunla olamadığın kadar… Ve birden onu son gördüğün anlar gözünde beliriyor. Onsuzluğun önemli bir kısmında hayatına yön verdiğini, sana birşeyler söylediğini duyuyorsun. Söyledikleri yanlış olsa da kendini inandırıyorsun onun her daim doğru söyleyeceğine. Zamanla alışıyorsun o sese. O ses öyle yankılanıyor ki kafanda önceleri belirli zamanlarda duyduğun ses, hayatını eline geçiriyor. Onu duymadan hareket dahi edemiyorsun. Saatlerce kayıtsız kalıp, bekliyorsun. Neyi beklediğini hiç bilmiyorsun.

Hastalıktır unutamamak, tek dermanının “o” olduğu. Tüm bunlara rağmen maalesef hatırlarsın herşeyi, aklını yerinden söküp atmayı, bu hastalıktan kurtulmayı çok istersin ama kalbin kendini daha güvenilir ellerde hissedene kadar tek sığınağın o’dur maalesef ne yapsanda unutamazsın…