Ne güzel güldün o akşam bana…

Hayatta çok tesadüflere inanmam. Herşey bir nedene bağlıdır. Herşey önceden yazılıdır. İnsanlarla karşılaşmamız, eski bir dostla olsa bile, yeni kapılar açar hayatta. Evet yine aşığım. Yine çok seviyorum, onun haberi olmasa da, ama bunun bile bir nedeni ve bu nedene bağlı bir sonucu var. Zor beğenen bir insanım, o kadar okula gidiyorum, stajlar yaptım, arkadaşlarım sayesinde yeni insanlarla tanışıyorum ama hiçbiri beni onun kadar etkilemedi. İlk 3 gün adını, kim olduğu ve ne yaptığını bilmiyordum. O aralar umudum da yoktu yeni alıştığım polyanna modum devre dışıydı tam da bu sırada onu gördüm. Çok komik gelebilir. Ama gelmesin. Sonra kim olduğunu öğrendim. Ve gerçekten bir şansım yoktu o beni farketmez diye düşünmekteydim. Bir gün sigara içerken çok ücra bir köşede “Merhaba, Selam” diye bir ses işittim. Kimbilir yine neye dalmış ne düşünüyordum ve başımı kaldırdığımda onu gördüm. Şaşırdım. O bana o kadar güzel baktı ki. O an anladım. Verdiğim kilolar bana mutlulukla beraber güzellikte katmıştı. Artık daha çok dikkat çekiyordum ama kilolarımla değil. Yanımdan geçti gitti. Ben ise melül bakışlarımla tam bir leyla gibi mutluluk sarhoşu şeklinde yüzümde muzur bir gülümsemeyle “Demek ki o kadar da kötü değilmişsin” dedim içimden. Ondan sonraki süreçler de karşılaştık, selamlaştık filan. Son akşam ise artık insana benzemenin zamanı gelmişti o saçma kıyafetlerden kurtulup sonunda aydınlağa kavuşmuştum. Maç arasında  annemlerin yanına giderken yine tesadüf olarak karşılaştık ve uzun uzun baktık birbirimize. Daha sonra ödül töreninde bana bakarken buldum kendisini. Bu sadece bir özetti.  Kim olduğu ne yaptığı, belki bir gün hiç önemli değil. Hayatta her türlü fazlalıktan kurtulmak gerektiği açıktı. Mutsuzluk daha çok mutsuzluk getiriyordu. O “Secret” felsefesinin abartılmış şeyleri yanında çıkış noktasına baktığımızda bir yerde haklılar, pozitif düşünün İslam dilinde herşeyde bir hayır vardır demek, gerçekten anlamlıymış. Bunu anladım. Ve şu an yine beni üzebilecek o kadar çok şey varken, hala ara sıra kafam takılsa da artık onu geçtim. Hiçbir yararı dokunmuyor. Kendi kendime düşündüm bunları yaşayabilen kaç kişi var, ve ben hala yok o renk ya olmazsa ya bunu yapamazsam diye düşünyorum. Şu an içim sıkılınca yine takılacak bir dert aramaya başlarken bulursam kendimi onun bana o akşam ne kadar içten güldüğünü, arkadaşlarımla buluşup ne kadar güzel şeyler paylaştığımızı, sahip olduklarımı, kısaca hayatta beni mutlu edecek şeylerin uzak değil gözümün önünde durduğunu anladım. Hayat çok güzel. Sanırım 22 yaşına girerken hayatımda, geçen 10 seneye nazaran 1 senede daha çok şey öğrenmiş oldum. Önemli olan farkında olmak=)

P.s: Etrafımızda bizi ne kadar üzen engelleyen insan varsa takmayın, onlar bizi daha çok aşağıya çekiyor. Öyleleriyle yaşamak mı zorundasınız ders çıkarın ve söylediklerini az da olsa dinleyerek onlar gibi olmadığınız için şükredin. Hayattan ne kadar çok seçmeli ders alırsak o kadar yararımıza:)